Teatr Królewski w Starej Pomarańczarni Maria Irena Kwiatkowska

Książka zawiera dzieje budowy i dalsza historię do 1960 roku.Teatr KrólewskiDekoracja Teatru Królewskiego opiera się na symbolice appolińskiej. Na plafonie Jan Bogumił Plersch przedstawił Stanisława Augusta pod postacią Apolla na kwadrydze (1787-1788). Król-Apollo w otoczeniu najważniejszych dramaturgów – Sofoklesa, Szekspira, Moliera i Racine’a – jawi się jako słońce zasiadające na tronie. Scena ta jest dowodem na to, że władca odwołał się nie tylko do mitologii czy wzorców płynących z Wersalu, lecz także do teorii heliocentrycznych.Uzupełnieniem mitologicznego plafonu są iluzjonistycznie namalowane loże z wyobrażeniem XVIII-wiecznej widowni. Dekorację tę dopełniało, nieistniejące już, malowidło kurtyny, również dzieło Plerscha, ukazujące górę Parnas, z muzami i Apollinem. Aby nie było wątpliwości, gdzie muzy i ich przewodnik lubią przebywać, w tle owej góry malarz umieścił widok ówczesnej letniej rezydencji królewskiej – pawilon Łazienki.Nad sceną Teatru Królewskiego widnieje kartusz herbowy Rzeczypospolitej – czteropolowy z orłami i Pogonią, w środku którego znajduje się herb Poniatowskich, Ciołek, podtrzymywany przez dwie postaci kobiece, ukazane w locie, dmące w trąby – famy.Teatr Królewski odzwierciedla nie tylko wizję idealnego państwa, rządzonego przez króla-Apolla, lecz także jest alegorią królewskiego mecenatu i kolekcjonerstwa.